٭

٭

٭

٭

٭

٭

دشتها را براي اين آفريده‏اند كه انسان آوارگي را تجربه كند؛ رفتن و تنهايي را، وسعت و بي‏كراني را، نرسيدن را و عشق يعني نرسيدن.‏
آنچه كه بزرگ است، آنچه كه دريايي است، تنها براي انسان آفريده شده‏است.‏
چشمان كوچك ما، ناپايان‏ترين سرزمينهاست، و قلب ما، جايي كه انسان در تلفيق انديشه‏اش با آن، معنا مي‏يابد؛ كهكشاني‏ترين آسمانهاست. و پرستاره‏ترين، كه رخشان‏ترين و ناب‏ترين قطره‏هاي عشق از آن فرومي‏چكد.‏
حالا كه مي‏نويسم، بيمارم و حال دل خراب است امشب. مگر بادي از گذار پنجره بيايد تا يك لحظه فراموش كنم، تا يك لحظه فراموش شوم.‏
حالا من دوباره از آن تنهايي‏ام. دوباره همدرد دردها. هرچند كه همواره چنين زيسته‏ام. كسي چه مي‏داند به سر آدم چه مي‏آيد.‏
پايان نزديك است. واژه‏ها گذشتند، مثل زماني كه گذشت.‏
شب است. باد مي‏آيد و چيزي به برگها مي‏گويد و مي‏رود، من مي‏شنوم.‏
چيزي مي‏گويد، مثل من كه مي‏گويم:‏
تو را به خداوند آبها، باغها و سيبها مي‏سپارم.‏
مريم

٭

٭

٭

٭

٭

خدايا!‏ به كجاي اين شب تيره، بياويزم قباي ژنده خود را؟!!:(‏
مريم

٭

دلم گرفته
دلم عجيب گرفته است
و هيچ چيز
نه اين دقايق خوشبو كه روي شاخه نارنج مي‏شود خاموش
نه اين صداقت حرفي كه در سكوت ميان دو برگ اين گل شب‏بوست
نه هيچ چيز
مرا از سكوت خالي اطراف نمي‏رهاند
و فكر مي‏كنم
كه اين ترنم موزون حزن تا به ابد
شنيده خواهد شد!‏
مريم

٭

يه چيز عجيب و باحال!‏
امروز از 50 نفر آدمي كه اينجا هستن، 40 تاشون بلوز كرم مايل به زرد ( رنگ جديده!!!) پوشيدن با شلوار قهوه‏اي!! عين گروه سرودهاي مدرسه ؛) نمي‏دونم كه اتفاقي هستش يا يه خبريه و من نمي‏دونم!‏ شايد هم يهويي مد شده از پنج‏شنبه تا امروز!‏
مريم

٭

دلم براش سوخت! خيلي منتظر بود كه چيزي كه دلش مي‏خواست از دهن من بشنوه، اما من چي بايد مي‏گفتم؟! نمي‏خواستم بهش دروغ بگم و الكي دلش رو خوش كنم! به اندازه كافي عذاب وجدان دارم!‏
خب نمي‏شه گفت كه خيلي اشتباه كرده بود، اما درست هم نبود! به قول خودش يه تيكه‏اش درست بود، يه تيكه‏اش غلط!! حالا كدوم تيكه بماند.‏
از طرفي هم نمي‏دونم كار درستي كردم كه نظرم رو گفتم يا نه! نمي‏دونم چرا بعضي وقتها به طرز احمقانه‏اي راستگو مي‏شم. به خدا بلد نيستم دروغ جدي بگم!‏
اما فكر كنم كه هانيه راست گفته بود كه دلش مي‏خواست!‏
گاهي حقيقت برهنه خيلي ترسناك است!‏
مريم

٭

بعضي آدمها چقدر پررو هستن به خدا!!‏
مريم

٭

مي‏خواستم از چند روز پيش بنويسم كه با بچه‏ها بوديم، اما چيزي به فكرم نرسيد. هيچ اتفاق جديدي نيفتاده بود. همه در جريان زندگي روزمره خودشون غرق بودند و طبق معمول يا جاني و هانيه و مرتضوي داشتن درگوشي حرف مي‏زدند، يا مرتضوي به طور عمومي، تنها سخنگوي مجلس بود، همين.‏
راستي از دستت خيلي عصباني‏ام! چون نمي‏تونم دليل حساسيت و پنهان كاري مسخره تو رو بفهمم. بعضي وقتها يه كاراي بي‏مزه‏اي مي‏كني كه...!‏
اوضاع خودم هم اصلا قشنگ نيست! از يه طرف بهم گفتن كه بايد هفته ديگه كارمو كامل تحويل بدم، از طرفي هم هنوز هيچ غلطي براي مكه‏ام نكردم! نه لباس، نه وسايل، نه ساك، نه معلومات! نه هيچ آمادگي! تازه به اينا هم هنوز نگفتم كه مي‏خوام برم و دو هفته نيستم و كار عقب مي‏افته :(‏ !‏
خلاصه اوضاع خيلي بي‏ريخته!‏
تازه از بس كه تنهايي اينجا چيز نوشتم و حتي كسي هم نيست كه نظر بده، حوصله‏ام سر رفت! تو كه فكر كنم وقتي هم كه تهران باشي، لابد حوصله نداري كه چيزي بنويسي! اصلا تو حوصله چي رو داري؟!؟‏
مريم