٭

خدا! خدا! خدا!
داري با من چي‌كار مي‌كني؟ اين ديگه چه جورش است؟ باز هم يه بازي جديد؟ من نمي‌دونم، نمي‌فهمم، نمي‌فهمم، نمي‌فهمم، نمي‌فهمم...! اينا اسمش چيه؟ امتحان است؟ آزمايش است؟ چيه؟ هان؟ چيه؟ من ديگه نيستم! من ديگه نمي‌تونم. من ديگه نمي‌كشم. اصلا ديگه نمي‌خوام.
هميشه به خودم مي‌گم، خدا هيچوقت براي كسي بد نمي‌خواد. هيچوقت بيشتر از ظرفيت آدم‌ها آزمايششون نمي‌كنه. اما پس اينا چيه؟
شايد تقصير خودمه. آره! حتما تقصير منه. گاهي اونقدر دور مي‌شم، اونقدر فراموش مي‌شم، اونقدر غرق مي‌شم تو چيزهاي پست و بي‌ارزش، آره. تقصير خودمه.
مريم

٭

يه جور بدي شدم اين فيلم رو ديدم. جالب بود‌ها! اما يه جوريم شد ديگه.
××××××
زندگي بعد از امتحانات هم عالمي داره! وقتي ميام خونه، بد جوري بي‌كارم. بعد همش فكر مي‌كنم كه بايد نگران يه چيزي باشم، مثلا درسي كه نخوندم، يا امتحاني كه دارم، يا تمريني كه تحويل ندادم، يا سميناري كه آماده‌اش نكرده‌ام يا ....! خلاصه كلي عذاب وجدان مي‌گيرم از بي‌كار بودنم تا يادم بياد كه هيچ كدوم اين كارها رو ندارم. اصلا انگار جنبه بي‌كاري روندارم. براي كارآموزي هم هنوز هيچ كاري نكردم. دكتر پيداش نيست كه بهش بگم براي كارآموزي دوست دارم برم مركز، نه شركت. تازه قرار بوده از اول تير برم اونجا كه فعلا دو در كردم!!!
اين New Blogger چرا اينقدر خنگه؟ چرا الكي خودش enter اضافه مي‌كنه؟!!
××××××
نمي‌فهمم! انگاري يهويي از آسمون افتاد وسط سايت، بعد هم غيب شد. اونقدر ناگهاني ظاهر شد و ناگهاني غيب شد كه من تا چند دقيقه زبونم بند اومده‌بود! تنم داغ داغ شده‌بود. همه جا رو گشتم، همه جا. تمام سوراخ سنبه‌هاي دانشكده رو وجب به وجب ديدم، اما نبود كه نبود! ديوونه شدم. گاهي فكر مي‌كنم نكنه خيالاتي شدم؟ نكنه از بس منتظرم، اشتباه مي‌بينم؟ آخه دفعه اول نيست كه اين‌جوري مي‌شه. تمام اين چند وقتي كه كارش دارم اين جوري شده. آخه مسخره نيست؟ اَه! ببخشيد، نه مي‌دونم، نه مي‌تونم بيشتر از اين توضيح بدم. فعلا سوال نكن هر وقت خود بيچاره‌ام فهميدم، بهت مي‌گم! ماجرا همون ماجراي هميشه منه! اينكه هر وقت چيزي رو نمي‌خوام، از زمين و آسمون مي‌ريزه جلوي پام و هر وقت كه دنبال چيزي مي‌گردم، يا منتظر چيزي هستم، نسلش از روي زمين برداشته مي‌شه. خودت كه مي‌دوني چي مي‌گم.
مريم

٭

عجب اصفهاني رفتيم ما! با اعمال شاقه!
من كه موندم از اين همه ابتكار و خلاقيت كه توي خانواده ما هست.
اين همه كوبيديم رفتيم اونجا براي 2 روز (كمتر) كه بريم پارك! همش پارك بوديم اونجا. انگار تهران خودمون كم پارك داره. منم فهميدم كه از پارك خوشم نمياد. چون نه آرامشي داره كه بخواي از آرامشش استفاده كني، نه مي‌شه با اعصاب راحت و بدون شنيدن هزار جور تيكه و متلك و حرف‌هاي با ربط و بي‌ربط از مردم بيكار توي پارك، قدم زد، نه حتي مي‌شه يه ذره تاب و سرسره بازي كرد. اونقدر دلم مي‌خواست سوار تاب مي‌شدم و مي‌رفتم وسط آسمون! خلاصه من هرچي فكر كردم ديدم پارك به هيچ دردي نمي‌خوره.
جمعه صبح، من ديدم ديگه نمي‌تونم حتي يك پارك ديگه رو تحمل كنم. اينه كه پا شدم رفتم كليسا! آدم اگر هزار بار هم اينا رو ديده‌باشه باز هم براش پر از شگفتي و هيجان است! من كه زنده شدم انگار. اين نقاشي‌ها و كاشي‌ها و دست‌نوشته‌ها انگار زنده است و به آدم زندگي مي‌ده. نمي‌دونم چرا؟! شايد آدم دوباره يادش مي‌افته كه چه پيشينه عظيمي داره، پيشينه‌اي كه قدمتش اونقدر زياده...! يه جور غرور، نمي‌دونم اسمش چيه. جايت خالي.
راستي ببخشيد كه زودتر بهت خبر ندادم، ديدي كه خودم هم خبر نداشتم. بالاخره مي‌تونستم پيغامي، پسغومي، بسته‌اي، نامه‌اي، چه مي‌دونم شايد هم خود اصلش را بيارم برات! بعدا يادم افتاد كه اِاِاِ! هم جاني اونجاست، هم روزبه، هم ...! آشناهامون زياد شدن اونجا. مي‌گم مي‌خواي دفعه ديگه تو رو هم با خودمون ببريم؟
تازه نمي‌دوني چه گندي زدم! نزديك بود اونجا تصادف كنم!! با اينكه به روي خودم نياوردم، اما هنوز هم يادش مي‌افتم، مي‌خوام بميرم! شانس آوردم، چون اگر مي‌زدم، مقصر هم بودم. اين پسرهاي دهن لق هم به بابا گزارش دادن. هرچند كه بابا مي‌گه خودش از دور داشته نظارت مي‌كرده و فهميده! حالا فكر كنم تا چند وقت خبري از رانندگي نباشه. يه نكته جالب هم اين بود كه ديگه مثل دفعه‌هاي قبل، ژيان زياد نبود، به جاش تا دلت بخواد موتور بود تو خيابون‌ها. محمد مي‌گفت اينا ژيان‌ها رو فروختن به جاش موتور خريدن!!
امروز يه مچ گيري اساسي هم از من شد. ماجرايش هم بماند!
در ضمن ممنون كه نوشته‌هاي منو برام گذاشتي، فكر نمي‌كردم بگذاريشون. هرچند خيلي كثيف گذاشتي، خودم بايد برم كلي تميزكاري بكنم! در هرحال ممنون.
و يك خواهش! يه نفر لطفا افسانه شيخ صعنان رو براي من تعريف كنه. يه اسم سرخپوستي خوب هم مي‌خوام، سراغ دارين؟!!!
مريم

٭

خوب بالاخره به تفاهم رسيديم با اين بلاگر جديد!!مجبورم نوشته هاتو بذارم؟خودم که خوندم،به بقيه چه؟؟
باشه ميذارم مياي جيغ ويغ ميکني!!(از اينجا به بعد مريم)

خانواده ما تازگي‌ها خيلي جالب شدن يه جورايي!
امروز كه اومدم خونه، خواهرم مي‌گه: مريم! يادت باشه فلان كار رو امروز انجام بدي كه فردا مي‌خواي بري. منم گفتم باشه! اما بعد هرچي فكر كردم، يادم نيومد كه بخوام جايي برم. بهش مي‌گم مگه كجا مي‌خوام برم؟! يه جوري كه انگار شاخ دارم، منو نگاه كرد و گفت اصفهان!! اينبار اگر دوباره منو نگاه مي‌كرد، جداً دو تا شاخ مي‌ديد رو سرم!
نمي‌دونم من كم حواس شدم، يا خانواده لطفشون به من زياد شده و هي غافلگيرم مي‌كنن!! خلاصه اينكه ظاهرا جدي جدي من فردا قرار است برم اصفهان. البته شنبه صبح تهران خواهم بود.
خوش بگذره.
فعلا خداحافظ!
(اينا همش مال مريمه،من زحمت کشيدم اينجا کپي کردم)

٭

٭

امروز صبح كه از خونه مي‌رفتم بيرون، هيچي نخوردم. گفتم اونجا يه چيزي مي‌خرم مي‌خورم. اما تو دانشكده هم نشستم به شبكه خوندن، ديگه وقت نكردم برم چيزي بگيرم. گفتم زود مي‌رم خونه، ناهار مي‌خورم. تا ساعت 1 اونجا بودم. تقريبا 2 بود كه رسيدم، ديدم مامانم غذا را گذاشته و رفته بيرون. من با اينكه داشتم از گشنگي مي‌مردم، فداكاري كردم گفتم صبر كنم بيان با هم بخوريم. اما خوابم برد. مامان‌اينا هم ساعت 4 اومدن تازه!! حالا كه اينو مي‌نويسم، ساعت 6 است و من از بس حالم بد است، هنوز هيچي نخوردم!! و احساس مي‌كنم كه ديگه تا آخر عمرم نتونم چيزي بخورم!!!
ميان‌ترم ميكرو خيلي بد شدم. تازه اينو خيلي بهتر از پايان‌ترم دادم. خدا به داد برسه! با اينكه امتحان open book بود و بچه‌ها هم عين ... تقلب كردن و عملا گروهي امتحان دادن، ميانگين 12 بوده!! حالا كه من تقلب نكردم، حقم هم نيست كه اين بلا سرم بياد. اين خيلي بي‌انصافي است.
مريم

٭

تا زمان يه فعاليت رو يه روز همش يه روز کم ميکنم،همه مسيرها ميشه بحراني!! بعد بايد واسه کم کردن يه روز فقط يه روز ديگه بايد n تا CPM رسم کنم!! خل شدم،رفت!!
*دفتر من کي آورده ميشه؟؟(ميتوني اينم مثل قبلي به خودت نگيري،ميبيني که فعل مجهول استفاده کردم!!)
"زهرا"

٭

٭

آخیش!! مدتها بود میخواستم اینجا از اینا داشته باشیم! ذوق کردی؟
مريم

٭

هي مي‌خوام ننويسم، اما نمي‌شه! آخه اينجوري روزمره نوشتن را خيلي دوست ندارم.
امروز همش ول گشتم! اصلا حوصله درس خوندن نداشتم.
فردا ولي بايد برم دانشگاه. ميكرو مي‌خواد نمره بده. تو رو خدا دعا كن پاس شده باشم!!! هرچي بيشتر فكر مي‌كنم به امتخاني كه دادم، بيشتر نااميد مي‌شم! مي‌بيني به چه فلاكتي افتادم؟! هيچ‌وقت فكر نمي‌كردم به جايي برسم كه يه نمره اين‌همه نگرانم كنه. البته يه چيزي هم هست‌ها! خوبيش اينه كه همه بچه‌ها بد دادن!!!
راستي! امروز مامانم و خاله‌ام داشتن مي‌رفتن بيرون منم باهاشون رفتم. رفتن پيش يه خانومه كه مدل لباس عروس براي عروس خاله‌ام ببينن. داشتيم از اين بورداها ورق مي‌زديم، يه خانومه اونجا پرسيد مدل براي لباس عروس مي‌خواهيد يا نامزدي؟ خاله‌ام با خونسردي گفت هردو. من همين‌جوري كه نگاه مي‌كردم، داشتم فكر مي‌كردم كه اِاِ! نامزدي كيه؟ خانومه منو نشون داد گفت عروس ايشونه؟ من نيشم باز شده‌بود كه خاله‌ام دوباره با خونسردي خيلي بيشتر گفت نه‌خير! ايشون نامزدي‌شون هست!!!!!!! الان كه فكرش را مي‌كنم، خودم از قيافه اون موقع خودم خنده‌ام مي‌گيره! خنده رو لبم خشك شد! اونقدر ماتم برده‌بود كه نتونستم هيچ عكس‌العملي نشون بدم! تازه خاله عزيز دست بردار هم نبودند، توي اون يك ساعتي كه ما اونجا بوديم، اونقدر تاكيد كردن رو اين مساله كه من با تمام تلاشي كه كردم نتونستم مودب بمونم!! خلاصه فعلا مثل اينكه بنده اين وسط نخود تشريف دارم و منتظرم بقيه برام تصميم بگيرن! هنوز عصبانيم! اصلا نمي‌فهمم منظور خاله عزيز را! مي‌گم اگر تو خبري داري به منم بگو! ثواب داره‌ها!!! ؛)
مريم

٭

مجبورم طبق روال اين چند وقته، قبل از هر چيز بگم كه سرم همچنان درد مي‌كنه!!! به نظرت ركورد نشكوندم؟ عمراً توتمام دنيا كسي پيدا بشه كه اين همه وقت به طور متوالي و بي‌وقفه سردرد داشته‌بوده‌باشه! حتي توي خواب هم راحت نبوده‌باشه!
راستي من هنوز هم به خاطر امروز معذرت مي‌خوام.
امتحان امروز را هم دادم! ديگه هم مهم نيست كه چه‌جوري دادم! خسته شدم از بس اين چند هفته حرص و جوش اين دو تا دونه واحد را خوردم كه نه به كار دنيا مياد نه آخرت! حالا فقط يه امتحان دارم، اما قد يه نخود هم انگيزه يا حوصله خوندنش را ندارم. تازه از هفته ديگه بايد مثل تراكتور كار كنم براي پروژه‌هام. وقتشون خيلي كمه آخه. بعد هم اگر بشه، كارآموزي و ترم تابستون و ...! خلاصه تابستان پركاري در پيش خواهم داشت!
كلي چيز مي‌خواستم تعريف كنم. اما فعلا نمي‌كشم.
راستي!بهار هم داره مي‌ره! تابستونتون مبارك!!
مريم

٭

٭

هنوز هم سردرد و سرگيجه دارم، هنوز هم نمي‌تونم درس بخونم. خدا به خير كنه اين دو تا امتحان را.
ديشب هم همش خوابهاي چرند و پرند ديدم. خيلي وحشتناك و شرم‌آور بود. راستي تو هم بودي توي يه تيكه‌اش. مامانت اينا مسافرت بودن، تو هم ماشين را برداشته‌بودي اومده‌بودي بيرون دنبال من، مي‌خواستيم بريم دارينوش كتاب بخريم. انگار تولد كسي بود. راستي به هدي زنگ زدم، اما هركاري كردم نشد ازش بپرسم. فقط مي‌فهميدم كه حالش اصلا خوب نيست و اتفاقا فكر كنم منتظر بود و دلش هم مي‌خواست كه بپرسم، اما نمي‌شد.
آهان! يادم اومد. خوابم يه تيكه خيلي خوبم داشت. رفتم مكه. مثل پارسال ناگهاني و در عرض يك روز جور شد. آ!! خيلي خوب بود. كاش مي‌رفتم.
مريم

٭

٭

٭

٭

٭

به جز خيال دهان تو نيست در دل تنگ
كه كس مباد چو من در پي خيال محال
مريم

٭

دو قدم! فقط دو قدم فاصله!
واي خدا! سَرم! امروز فكر كردم بايد تومور داشته‌باشم. بيشتر از يك هفته است كه دائماً سردرد دارم. اونم نه سر درد عادي. از اون سردردها كه وقتي راه مي‌ري يا حتي حرف مي‌زني، انگار يكي با پتك مي‌كوبه تو سرت. فكرش را بكن با همين وضع هم بخواهي امتحان بدي. تازه دوشنبه تو همكف دانشكده نشسته‌بودم كه يه دفعه چشمام تار شد. نمي‌تونستم درست ببينم. اولش فكر كردم شايد مثلا اشك جمع شده تو چشمهام، كلي چشمهام رو ماليدم، كلي پلك زدم، اما فايده نداشت. تا چند دقيقه نمي‌تونستم درست ببينم.. به خاطر همينه كه مي‌گم تومور دارم! تازه اينجا اونقدر هوا كثيفه، صبحها كه از تو يادگار رد مي‌شيم و از بالاي پل شهر رو مي‌بينيم، نمي‌دوني چه افتضاحيه. حتي از ديدنش نفس آدم بند مياد. يك لايه كلفت سياه رنگ بالاي اون منطقه هست كه هرروز هم كلفت‌تر و پررنگ‌تر مي‌شه. اصلا بايد برم شكايت كنم. بايد از اين دانشگاه ادعاي خسارت كنم. پير شدم از دست اينا!!!
چقدر بد است كه تشنه ديدن باشي، اما مجبور باشي نگاهت را بدزدي و خودت را بزني به كوچه علي چپ! چقدر بد است. حتي نفس كشيدن سخت مي‌شود اينجوري. از همه بدتر حس وحشتناك تحت نظر بودن است. يه سنگيني غيرقابل تحمل، همش باهات است. انگار وزنه ازت آويزون كردن!
ترك ما سوي كس نمي‌نگرد آه از اين كبريا و جاه و جلال
واااااي سرم! سرم! فكر كنم آخرش بميرم!!
راستي امروز بارون به هر كدوممون يه دونه از اون يا صاحب‌الزمان ها داد كه تو جمكران مي‌دن به مردم. (البته من كه نديده بودم، اما خودش گفت) خيلي غير منتظره بود و شيرين.
كاش برمي‌گشت. عجب دوزخي است، اينكه آدم حتي پيش خودش هم بلاتكليف باشه. حتي خودش هم ندونه مي‌خواد چي كار كنه.
گر از اين منزل ويران به سوي خانه روم
دگر آنجا كه روم عاقل و فرزانه روم
زين سفر گر به سلامت به وطن باز رسم
نذر كردم كه هم از راه به ميخانه روم
تا بگويم كه چه كشفم شد از اين سير و سلوك
به در صومعه با بربط و پيمانه روم
آشنايان ره عشق گرم خون بخورند
ناكسم گر به شكايت سوي بيگانه روم
بعد از اين دست من و زلف چو زنجير نگار
چند و چند از پي كام دل ديوانه روم
گر ببينم خم ابروي چو محرابش باز
سجده شكر كنم وز پي شكرانه روم
خـرم آن دم كه چـو حـافـظ بـه تـولاي وزيــر
سرخوش از ميكده با دوست به كاشانه روم
مريم

٭

٭

من واقعاً به خودم افتخار مي‌كنم! شاهكار پشت شاهكار! دست همه رو از پشت بستم. به قول حامد، ديگه هيچوقت نمي‌گم اين امتحان بدترين امتحان عمرم بود، چون حتما امتحان بعدي بدتر خواهد بود!! با هر امتحاني كه مي‌دم يكي از واحدهاي ترم بعد معلوم مي‌شه. باور كن! وااااااي!! خدا نكنه! من اگر مجبور باشم دوباره ميكرو بگيرم، انصراف مي‌دم اصلا!!! بابا آخه به كي بگم اگر من مي‌خواستم اين درس مزخرف را ياد بگيرم، همين ترم اين اتفاق مي‌افتاد. البته قيافه همه ديدني بود بعد امتحان. اما از يك طرف هم بچه‌هاي ما وقتي خيلي ناله مي‌كنند كه آه و واويلا خيلي بد داديم و مي‌افتيم، در واقع منظورشون اينه كه به جاي 19 مي‌شن 14!! در اين زمينه، من معروفم به اينكه هيچوقت درباره نمره‌ام غلو نمي‌كنم و هميشه نمره‌ام همون حدودي مي‌شه كه مي‌گم. با خطاي 0.25 نمره! اما بقيه با خطاي 6-7 نمره!!!!
ديگه اينكه اصولا اگر اين درس را بيفتيم، از ترم ديگه به دليل گندي كه تو چارت دانشكده زدن، اين درس ديگه مشترك نيست و اختصاصي براي سخت مي‌شه، اما ماها همچنان بايد بگيريم. از طرفي پيش‌نيازهاش به كل عوض مي‌شن، در نتيجه ما بايد همه اون پيش‌نيازها رو هم بگيريم تا بتونيم اين را بگيريم. از همه مصيبت‌تر استادي است كه از ترم ديگه اينو ارائه مي‌ده. همونيه كه باهاش معماري داشتيم و هم پوستمون را كند هم جونمون رو گرفت. براي همينه كه مي‌گم انصراف مي‌دم اگر بيفته!
آخه استاد شعورش قد نخود هم نبايد برسه؟!! برداشته سوال داده، كه فقط خوندن و فهميدن توضيحات و شرايط اوليه‌اش 1 ساعت وقت مي‌خواد، بعد 5 تا سوال داده كه باز هم هر كدومش اگر خيلي بارت باشه در بهترين حالت 1 ساعت وقت مي‌خواد. يعني وقت امتحان بايد 4 يا 5 ساعت مي‌بود. اونوقت 2 ساعت وقت امتحان بود. تندي هم با تهديد گرفت. كاش اقلا 2 جلسه مثل آدم اومده‌بود سر كلاس. همش هم دودر بوده!
تازه حل تمريناش گفتن كه ورقه‌هاي ميان‌ترم را صحيح كردن، نمره‌ها همش حول و حوش 10 بوده. اين هم از اون استادهاست كه نمودار و ميانگين و اين حرفها حاليش نيست!
خلاصه مگر اينكه خدا خودش يه لطفي بكنه يا بهتر بگم، معجزه‌اي!!!!!
خب ديگه ناله بسه!‌از خودم خجالت مي‌كشم!!!
راستي تو اگر مي‌خواي بري يه جا كه همش امتحان بدي، خب بيا دانشگاه ما! از همون جلسه اول استاد و حل تمرين و ... هي كوييز مي‌گيرن، بعد هم 3 سري ميان‌ترم دارين كه معمولا سري سوم مي‌افته وسط پايان‌ترمها! و خب اصلا مساله‌اي نيست، همزمان هم ميان‌ترم مي‌دين، هم پايان‌ترم. هر جور حساب كني، طبق اصل لانه كبوتري، همه روزهاي ترم داري امتحان مي‌دي. اونقدر خوبه كه نگو!!! پاشو بيا! مطمئن باش وقت خوردن و خوابيدن و حتي مردن هم نخواهي داشت، چه برسه به فكر و خيال!
خب ديگه من برم فكر نون باشم كه خربزه آبه!!! منظورم اينه كه برم به امتحان فردا برسم و فكر كنم كه اينو چه جوري شاهكار بزنم كه خيلي جديد باشه و ابتكار باشه توش!!
فعلا!!
مريم

٭

٭

حالا نوبت منه كه پز بدم!!
اون امتحان DB بود كه هفته پيش بود، كه سر ميان ترم استاد آبروم را برده‌بود، يادته؟ امروز نمره‌اش رو زدن رو برد. نمي‌دوني چه بار بزرگي از رو دوشم برداشته‌شد. توي قسمت تستي، بالاترين نمره شدم، توي تشريحي هم نمره 4-5 ام شدم. البته اگر بخواد نمره نهايي رو خطي حساب كنه، با توجه به گندي كه توي ميان‌ترم زدم، فعلا فقط پاس مي‌شم! حيف! هنوز هم نمي‌دونم چه حكمتي داشت كه اون موقع اون بلا سر من بيچاره بياد. در هر حال الان خوشحالم!
راستي خرخون، امروز امتحانت رو خوب دادي؟ من فردا امتحان ميكرو دارم. خداااااااااااااااا!!!!!!! هيچي بلد نيستم.
مريم

٭

٭

٭

تبريك مي‌گم خرخون!!!!‏
حالا كدوم امتحان؟ همون تصادفيه؟!‏
مريم

٭

دفترغريبي بود! دوستش داشتم. مي‌خوام قبل از اينكه پسش بدم، دوباره بخونمش. لحظه‌ها اونقدر واقعي ثبت شده‌بود كه زمان را برمي‌گردوند عقب برام. به تاريخ همون روز. شب اول نصف دفتر را خوندم. مي‌دوني چه جوري؟ نصف شب بود كه مي‌خوندمش. مي‌خوندم و گريه مي‌كردم. يعني دست خودم نبود. اشكهام مي‌اومد. يادمه يكبار ديگه هم چند صفحه‌شو داده‌بودي بخونم، گريه كرده‌بودم موقع خوندن. شايد به خاطر همون آه داغ و بزرگي كه توي همه صفخه‌هاش هست. شايد به خاطر اينكه همه نوشته‌هات بوي نوشته‌هاي يك سال قبل منو داشت و لحظه لحظه‌هاي خودم را توش مي‌ديدم. شايد به خاطر اينكه مي‌ديدم اونقدر حضورم براي تو كمرنگ و خالي از فايده بوده كه همه و همه اين حرفها تو گوش يه دفتر گفته‌شده. مي‌دوني؟ يه جور حس بد. حس قارچ بودن. شايد به خاطر اينكه فكر كردم هنوز هم تو بايد همين حال و هوا را داشته‌باشي و هنوز هم يه دفتر هست كه حرفهات رو مي‌شنوه. پس هنوز هم من قارچم!! تو رو خدا پشيمون نشي كه چرا داديش به من. اعتراف مي‌كنم كه خيلي خوشحال شدم وقتي اونو دادي دستم. هرچند مال گذشته بود و نه حال. اما باز هم خوب بود. اينكه دوباره تو بعضي چيزات شريكم. راستي ...! هيچي! فقط اميدوارم قَدرِت را بدونه!! يادته محبتي كه حرفش بود. هموني كه مي‌خواستي تكليفشو معلوم كني. حالا اونقدر جلا پيدا كرده كه مي‌شه دنيا رو توش ديد!
بيا قايم باشک بازی کنيم:
اگر در قلب من پنهان شوی، يافتنت دشوار نخواهدبود،
اما اگر در لاک خويش پنهان شوی،آنگاه جستجوی تو برای هر کس بی نتيجه است.
مريم

٭

يادته چند ماه پيش نوشتم كه آقاي الياسي، يكي از كارمندهاي دانشكده و خانومش توي آتش سوزي، فوت كردن؟ حالا در كمال ناباوري شنيديم كه دختر كوچيكش كه 1 سال و نيمش بود به دليل نامعلومي مرده! ظاهرا الان بچه توي پزشكي قانوني هست براي تشخيص علت مرگ. بچه‌ها حالشون خيلي بد شد. آخه يه سريشون مي‌رفتن ديدن بچه‌هاش. ندا كلي برام تعريف كرده‌بود كه چقدر با اين بچه بازي كرده‌بودن.
واقعا آدم از كار خدا و صلاح و حكمتش سر در نمياره. من از همه بيشتر دلم مي‌سوزه براي اون يكي دخترش. فكر كنم 8 يا 9 سالش باشه. فكرش را بكن در عرض چند ماه، اول باباش، بعد مامانش و حالا هم خواهرش. دل كوچيك اون بچه چه جوري ممكنه طاقت بياره؟ اصلا مگه دلش چقدر جاي غصه داره؟
مي‌دوني اون بچه خيلي خيلي زود بزرگ شده، خيلي زودتر از تو و من. ما بايد حتي قدر مشكلاتمون را هم بدونيم.آآآآآآآآآآآآآه!!
( دوباره رفتم بالاي منبر؟! ببخشيد!)
مريم

٭

يه نفر هست توي دانشكده ما، خيلي سال بالاييه!! منظورم اينه كه حداقل 1 سال پيش بايد فارغ‌التحصيل مي‌شد. اسمش هم نمي‌دونم چيه! ما بهش مي‌گيم آقا كلاهيه!!!! آخه اين آقا در تمام طول زمستون يه كلاه پشمي سرش بود كه هيچوقت برش نمي‌داشت، سر كلاس، تو سايت يا هرجا كه فكرش را بكني اين كلاه سرش بود، حتي اوايل بهار كه يهويي هوا گرم شد و ما نفسمون بالا نمي‌اومد، اين با اون كلاه پشمي راه مي‌رفت. خلاصه بالاخره هوا خيلي گرم شد و اين آقا از رو رفت! يه روز اومد دانشكده ديديم كلاه نداره، اما چي بگم كه همه هم عقيده بودن كه اگر كلاه داشت خيلي بهتر بود! موهاش از اون جنسيه كه ما بهش مي‌گيم پشم بز! راستش يه ذره هم بدتر. شبيه اسكاچ مي‌مونه! بعد انگار در تمام طول پاييز و زمستون، علاوه بر اينكه سلموني نرفته‌بود، اقلا يه شونه هم نزده‌بود به موهاش. خودت ديگه تصور كن چي از آب در مياد. روز اول كه بدون كلاه اومد موهاش هم به اصطلاح پريشون كرده‌بود و خلاصه هم قيافه خودش ديدني بود هم قيافه كسايي كه باهاش روبرو مي‌شدن! از فرداش كلي تلاش كرده‌بود با يه چيزي كه ما آخرش هم نفهميديم چيه، موهاش را مثلا مي‌بست. بدتر از همه اينا اعتماد به نفسش نسبت به قيافه‌اشه! همچين سينه را مي‌ده جلو و راه مي‌ره كه انگار پشت سرش فوج فوج دختراي دور و بر دارن فدا مي‌شن!! ماه شب 14 كه مي‌گن، بايد بياد پيشش لنگ بندازه.
حالا تا اينجاش خوبه. چند روز بعد، رفت يه عينك آفتابي خريد، تازه اول ماجرا بود. تصورش را بكن، سر كلاس نشستي مي‌بيني دور و بريهات نيششون باز است، بر مي‌گردي مي‌بيني يه نفر با يه عينك آفتابي نشسته ته كلاس و پا انداخته رو پا كه يعني ...! بعد مي‌ري دانشكده مي‌بيني مياد تو ساختمون داره مي‌چرخه باز هم با عينك آفتابي، بعد يه سر مي‌ري تو سايت، مي‌بيني پشت كامپيوتر هم كوتاه نيومده كه اون را از چشمش برداره. و اين وسط باز هم ديدني‌تر از خودش قيافه بچه‌هاست با يه شاخ رو سرشون يا يه خنده كج گوشه لبشون يا ...! و بازتر هم همون اعتماد به نفس كاذب و سينه جلو داده و غبغب باد كرده! آخ كه بدم مياد، بدم مياد، بدم مياد!
خداييش هيچوقت اينقدر زياد بد پشت سر كسي حرف نزده‌بودم. الان هم كه اينا رو اينجا گفتم مال اين بود كه خيالم راحت بود كسي كه اونو بشناسه اينجا رو نمي‌خونه. ديگه داشتم خفه مي‌شدم نمي‌شد هيچي نگم!!
چند جور آدم هستن كه خيلي ازشون بدم مياد!
- آدمهايي كه با قيافه مضحك راه مي‌رن و مي‌خوان اين جوري جلب توجه كنن.
- آدمهاي بد چشم و هيز!!
- جوونهاي سيگاري! فقط يك بار يه نفر بود كه وقتي شنيدم سيگار مي‌كشه خيلي غصه خوردم، اما ازش بدم نيومد! خودش مي‌دونه و مي‌دونم كه اينا رو مي‌خونه. قرار بود ديگه نكشه، نمي‌دونم كه اين كار رو كرده يا نه؟!!
- ...!
ديگه بقيه ليست بمونه براي بعدا! خوب نيست آدم همه چيزشو يهو رو كنه.
مريم

٭

٭

الهام ازم شعر خواسته، منم ديدم چه كاري است كه برم تو ياس سفيد شعر بنويسم، همين جا مي‌نويسم. تو هم مثل قديمها بخون و لذت ببر.
همه در خواب بود
همه در خواب است
اما چه آشناست
حتي
كوچه اي كه با تو از آن نگذشتم
دستي كه بر دستت ننهادم
نگاهي كه بر ديده ات ندوختم
و كلامي كه بر قلبت به نجوا نخواندم
*
همه چيز هست
و همه چيز نيست
من كجايم؟
و تو؟
تو خيال نيستي
و يا يك واژه‏‏، يك كتاب
و من؟
*
مي شنوي؟
اين صداي من است
من اما بيش از يك زمزمه ام
بيش از يك فرياد
*
مي بيني؟
اين نقش نگاه من است
من اما بيش از قابهاي غبار ساليان گرفته ام
*
مي بيني كه مي سرايمت؟
شعرم را مي خواني؟
به بلندترين صدا...
به سبزترين حضور...
و نه فارغ از هر چيز...
از هيچ چيز...
از تو...
از من...
مني كه مي شناسمت...
از فراسوي مرزها...
و مؤمنم...
بر سخاوت مهربانترين دلها...
كه در تو جاري مي كند...
روح بزرگ هستي را...
.............
........
...
مريم

٭

سلام
ز :الان ما دو تا نشستيم پاي کامپيوتر "من"!!آخه ميدوني که، سايت خلوته،سرعتم تـــــــوپ!!!!!!ملت کلافه شدن رفتن ما هم تصميم گرفتيم بيايم خونه ما ، سنگين تره!!بقيش رو مريم مينويسه!!
م : شده مثل دفتر خاطرات قدیمیه! کلی جنگ و دعوا می کرد با من سر اول نوشتن، بعد که اصل مطلب را می گفت می داد به من می گفت حالا بنویس!!!!!! ممنون از لطفت، حالا خودت زحمت بقیه اش را بکش!
ز : تقريبا الافيم،به نظرت بهتر نيست بريم تو اتاق حرف بزنيم؟؟
م : به نظرت ما الان داریم وبلاگ می نویسیم یا چت می کنیم؟
ز : هر دو!!ما خيلي با هوشيم و زرنگ،همه کار رو با هم ميکنيم!!آهان يادت باشه اينا تاريخش 24 خرداده!!به نظرت بيچاره اوني که مياد اينجا رو ميخونه ،نه؟
م : آره! اما اگر کسی بیاد بخونه!!! البته به جز این چند هزارتایی که الان روزانه میان اینجاها!!!
ز : خوب ديگه کاري نداري؟؟
م : چرا! بریم کنجکاویمون رو هم اون بالا بریزیم، بعد بریم دیگه!
ز :خوب ،خداحافظ!!
م :خداحافظ!
"زهرا و مريم"

٭

چي كار كنم؟ هر كاري مي‌كنم نمي‌تونم بهش فكر نكنم. همش جلوي چشمم است. وقت خواب و بيداري، هر كاري مي‌خوام بكنم، تو پس زمينه همه فكرهام هست. نمي‌تونم بهش فكر نكنم. نمي‌تونم بيرونش كنم. نمي‌تونم، نمي‌تونم، نمي‌تونم. هميشه سرشار از آرامش است. پر از وقار و آرامش. راه رفتنش، فكر كردنش، حرف زدنش، حتي خنديدنش! آرامشي كه همه را اسير مي‌كنه. همه را به زانو در مي‌آره. آرامش. آرامش. آخه الان چه وقتش بود؟ الان كه بايد انتخاب كنم بين چيزي كه هست و نيست! چيزي كه واقعيه و خياله! چيزي كه مي‌خوام و نمي‌خوام! چيزي كه بايد فراموش كنم اما نمي‌تونم و چيزي كه بايد به خاطر بسپرم اما ...! پس دلم اين وسط چي مي‌شه؟ چرا هميشه دلم و عقلم با هم در جنگ و كشمكش هستن؟!! چرا هميشه يكيشون منو مي‌كشه به طرفي كه اون يكي دقيقاً 180 درجه مخالف اون جهت مي‌كشه؟ و هميشه منم كه اين وسط بايد داغون بشم.
كاش مي‌شد زمان را مهار كرد. اونوقت من يكبار به راه عقل مي‌رفتم و يكبار به راه دل. هركدوم بهتر بود اونو انتخاب مي‌كردم! يا حداقل كاش يكي از اين دوتا را نداشتم! يا عقل نداشتم يا دل! اونوقت راحت بودم از اين كشمكش‌هاي هميشگي. كسي هم خرده‌اي به من نمي‌گرفت. چون همه مي‌گفتن دل نداره يا عقل نداره!!!
به نظرت دارم فرار مي‌كنم؟ شايد. شايد خيلي دوست دارم فرار كنم. دوست دارم شانه خالي كنم از بار هرچه مسئوليت در دنياي بزرگيست. دوست دارم فارغ و سبك باشم مثل بچگي‌هام. چي كار كنم كه تو دنياي بزرگي انگار هيچي سر جاش نيست. هميشه همه چيز يا خيلي ديرتر از اوني كه بايد از راه مي‌رسه و مي‌شه نوشداروي بعد از مرگ سهراب يا اونقدر زود مياد كه دستپاچه مي‌شي و نمي‌دوني بايد چي‌كار كني مثل مهمون ناخونده.
مي‌خوام بدونم ته دلش چيه. هرچند كه ممكنه چيز خوبي نباشه. ممكنه دونستنش منو به جنون بكشه. اما دونستن بهتر از ندونستن است. آره مي‌دونم، مي‌دونم كه حقيقت گاه خيلي ترسناك مي‌شه اما حقيقت بهتر از هزار دروغ و فريب آرامش دهنده است.
دلم تنگ است براي ديدن و پر از آرزوي شنيدن. يعني مي‌شه؟ من خيلي وقت ندارم. وقتم كم است. خيلي. خيلي كم. شايد كمتر از يك غروب ديگر. و بعد از اون ماجرا مي‌شه همون نوشدارو ...! نمي‌خواهم سهرابي ديگر باشم.

مريم

٭

٭

این معادله که گفتی به نظر من خیلی بدیهی بود!! همونقدر که 2+2 . راستی چرا اینقدر نظرخواهی را دست کاری می کنی؟ همون اول اولی خوب بود.
مریم

٭

در ميان اشتياقي كه در آرزو باشد
با وصال و شوقي كه بي آرزو باشد
چه بسيار فرق است

جبران خليل جبران


اين چيزي است كه مدتهاست مي‌خوام بگم اما نمي‌دونستم با چه جملاتي خرفم را بزنم كه درست و دقيق منظور من را برسونه. تا الان كه اين شعر بالا را خوندم. همون چيزي بود كه دنبالش بودم. چيزي كه خيلي وقت است فكرم را مشغول كرده. بيشتر از اين نمي‌تونم توضيح بدم كه اگر مي‌تونستم، پيش از اينها حرفم را گفته‌بودم.
مريم

٭

ديروز يك برنامه توپي داشتم كه نگو!!
صبح ساعت 6:30 بيدار شدم و ساعت 7 با نرگس رفتم دانشگاه. ساعت 7:30 اونجا بوديم و ساعت 9:30 هم برگشتيم. اينم بگم كه هيچ كدوممون امتحان نداشتيم، همين‌جوري رفته‌بوديم!!! به قولي راه قرضي داشتيم! ساعت 10 يا 10:15 بود كه رسيدم خونه، دوباره صبحانه خوردم، بعد هم رفتم خوابيدم! آخه شب قبلش ساعت 3 خوابيده‌بودم. خلاصه تا ساعت 2:30 خواب بودم، بعد بيدار شدم ناهار خوردم و ساعت 4 دوباره خوابيدم! ساعت 8 بيدار شدم. بابام اومد. ساعت 9:30 شام خورديم. دوباره خوابيدم!!!!!!
حال كردي استفاده مفيد از وقت را در ايام امتحانات؟! ياد بگير.
فقط يه چيزي كه هست و باعث شرمندگي خودم هم شده اينه كه... اينه كه....روم نمي‌شه بگم، اما خب من هنوز...هنوز... من هنـــــــوز خـــــــوابـــــــــــــــــم مـــــــــــيــــــــاد!!!!!
مريم

٭

چقدر سخت است! همه چيز يه دفعه عوض مي‌شه. دنيات، زندگيت، آدمهاي دور و برت، و تو هم بايد با اونا تغيير كني، بايد از خيلي چيزها دست بكشي، خيلي چيزها رو فراموش كني و به جاش به همه چيزهاي جديد عادت كني. سخت است، خيلي سخت.
من مي‌ترسم از محدود شدن، از درجا زدن، از تظاهر كردن به چيزي كه نيستم، از اينكه مجبور باشم بزرگ بشم! مجبور بشم وارد دنياي آدم بزرگ‌ها بشم. دوست دارم گاهي، حداقل گاهي، بي‌دغدغه بودن و شادي و سادگي بي‌غل و غش دنياي بچه‌ها را براي حتي چند لحظه دوباره تجربه كنم. مي‌ترسم حتي اين لحظه‌هاي كوتاه و ناياب، از دنياي من گرفته بشه. مي‌ترسم دور و برم پر بشه از آدمهايي كه تا حالا پاي درخت سيب نرفتن براي اهلي كردن، آدمهايي كه وقتي باد توي گندمزار مي‌پيچه، وقتي رنگ طلايي گندم را مي‌بينن، با تمام قوه تخيل قوي كه دارن، فقط ياد نون مي‌افتن نه مسافري كه موهاش به رنگ طلا بود و خنده‌هاش هزاران ناقوس را به صدا در مي‌آورد.
نمي‌دونم! شايد دارم خودم را گول مي‌زنم. شايد اين چيزها تو زندگي آدم خيلي هم مهم نباشه. نمي‌دونم.
تازگي‌ها همش احساس خطر مي‌كنم. جرات و جسارت قديم را ديگه ندارم. دچار سكون شدم اما ناراحت نيستم. منظورم از سكون اون درجا زدن كه گفتم ازش مي‌ترسم، نيست. منظورم از سكون اينه كه الان يه جوري شده كه احساس مي‌كنم همه چيزهاي اطرافم، چه چيزهايي كه تو زندگي من تاثير دارن، چه اونايي كه ندارن، مدتهاست كه سر جاشون ثابت شدن. يه جوري كه با چشم بسته هم مي‌تونم وسطشون راه برم و زمين نخورم. حالا من به اين سكون عادت كردم و دوست ندارم كه چيزي عوض بشه. مي‌ترسم! از هر تغييري مي‌ترسم! مي‌ترسم كه آرامش دنيام به هم بخوره.
مي‌دونم كه اين اصلا خوب نيست. اما...! خب نمي‌دونم چرا ا ين جوري شدم. نمي‌دونم بايد چي‌ كار كنم كه از اين حالت بيام بيرون. دوباره از خطر كردن لذت ببرم و دوباره سرشار از حركت و پويايي بشم. نمي‌دونم.

مريم

٭

نمي‌دونم چرا اين‌جوري شدم! از اول اين ترم هي دارم به همه امتحانام گند مي‌زنم! خيلي راحت!
مريم

٭

٭

٭

فردا امتحان الكترونيكي دارم، اما اصلا حسش نيست كه بخونم! ديروز بالاخره امتحان DB دادم، خداييش هم از 3-4 روز قبلش عين ... خونده‌بودم. خودم يادم نيست تو اين 2-3 سال براي هيچ امتحاني اينجوري خونده‏باشم. تازه با همه اينا هنوز هم نمي‏دونم كه پاس بشه!!!
راستي تازگي‏ها خيلي با نوشته‏هات حال مي‏كنم. يعني كلي مي‏خندم! سر اين آخري هم قيافه خودت را موقع خوندن اون درست خيلي توپ توصيف كرده‏بودي، قشنگ مي‏شد تصور كرد.
اونقدر هوس وقت تلف كردن دارم كه نگو. اصلا خرخوني و اين چيزها تو خونم نيست. براي همين شبهاي امتحان كه مي‌زنم اين كانال، خرخوني خونم مي‌ره بالا، همش حالم بد است!
امروز يه چيزي توجه‌ام رو جلب كرد و اونقدر بهش دقت كردم كه آخر روز ديگه حالم از همه بچه‌هاي دانشگاه به هم مي‌خورد!!! اونم عينك بود! يعني نمي‌دونم چي شد يهويي به فكرم رسيد كه فلاني چقدر عينكش كلفت است، بعد دقت كردم به اينكه ببينم عينك بقيه چه جوري است. يه ذره آدمها رو نگاه كردم ديدم اي دل غافل!!! من هر روز تو دانشگاه اين همه آدم عينكي مي‌ديدم و خودم نمي‌فهميدم. باور كن خيلي برام عجيب بود!! آخه از 5 نفر كم كم 3 تاش عينكي بود. بعد هم احساس كردم حالم داره بد مي‌شه و ديگه طاقت ديدن حتي يه عينك را هم ندارم! تازه الان كه فكرش را مي‌كنم مي‌بينم كه نصف اونايي هم كه عينكي نيستن، در واقع لنز دارن! خلاصه اينكه اميدوارم من هيچوقت عينكي نشم!!
اين هفته ما حسابي سحرخيز شديم. من ساعت 5.30 بيدار مي‌شم. ساعت 6 زنگ مي‌زنم به نرگس كه اگر خواب بود بيدارش كنم. بعد مي‌پرم حاضر مي‌شم. نرگس هم سر ساعت 6.30 دم خونه ماست. از اونجايي هم كه اون ساعت خلوت است، 3 سوت دم در دانشگاهيم! البته هر سوت 10 دقيقه! يعني سر ساعت 7. وقتي مي‌رسيم اونجا هنوز در بسته است!!!!! نگهبان‌ها تا ما رو مي‌بينن نيششون باز مي‌شه. نرگس هم پارك كردن ماشين را طول مي‌ده چند دقيقه تا در باز بشه. كلي چيز جالب كشف كرديم. مثلا هر روز اون ساعت كه ما مي‌رسيم اونجا، هوا پر از بوي چوب سوخته است و چلچله‌ها و پرستوها كه تو هوا شيرجه مي‌رن و جيغ مي‌زنن! هر روز سر ساعت 7.15 يه باغبون جوان كه كرولال هم هست راه بغل دلگشا را آب مي‌پاشه و سر ساعت 7.30 يه باغبون پير دم در مسجد را!!! راستي هر روز وقتي من و نرگس از سرپاييني پشت دانشكده مي‌آييم پايين، ندا از سربالايي روبرويي مي‌آيد بالا و با هم مي‌رسيم در دانشكده!!! خلاصه جاي شما خالي. كلي كيف مي‌كنيم با اين نوع جديد زندگي!!
خب ديگه! من حسابي شرمنده خودم شدم از بس درس خوندم. دلم نمي‌خواد اين درس را در ترم‌هاي آينده داشته باشم! دعا كن حداقل به اندازه پاس شدن خوب بدم!!!
پ.ن. الان ديگه جدي خجالت‌زده شدم! چند وقته همش عين بچه تنبل‌هاي خنگ و بيچاره حرف مي‌زنم اينجا! اصلا حالا كه اين‌طور شد:

٭

٭

٭

٭

٭

سلام!‏
بالاخره كامپيوتر ما درست شد! اما خب چه فايده! يعني منظورم اينه كه در هر حال من تا آخر امتحانام خيلي وقت نمي‏كنم بنويسم.‏
واااااااي! اونقدر حرف رو هم تلنبار كردم كه بنويسم نمي‏دونم از كدوم شروع كنم.‏
آهان! اول از همه دست آقا مهدي درد نكنه. حسابي زحمت كشيدين و ما رو شرمنده كردين. كارتون حرف نداره. ممنون.‏
حالا مي‏خوام ناله كنم. آخه نمي‏دوني كه! اين كامپيوتر ما علاوه بر اينكه cpu و motherboard سوزونده بود، hardاش هم پريده‏بود. نمي‏دوني چقدر سوختم. فكر نكنم تو بتوني بفهمي چي مي‏گم! آخه شما يه روز در ميون همه چي رو فرمت مي‏كنين! اما من تمام زندگي اين 3 سالم خلاصه مي‏شد توي اون هارد! تمام پروژه‏هايي كه شب تا صبح و صبح تا شب روش كار كرده‏بودم. تمام خاطراتم كه تايپ كرده‏بودم و به طرز احمقانه‏‏اي حتي يك پرينت هم ازشون نگرفتم. اگر اونا رو تو دفتر نوشته‏بودم، اندازه 5 تا دفتر گنده بيشتر مي‏شد. ديگه بگم، چند هزار تا عكس، 100 تا آلبوم از كلي خواننده، از همه مهمتر، تمام تمام چت‏هاي اين چند سال!!!!! از اون اولين اولين چت كه با هم كرديم بگير تا ....! نمي‏دوني تو اونا چقدر اسناد و مدارك مهم بود!! تمام مستندات و تحقيقات و ... كه كلي عمرم را گذاشته‏بودم براي تايپ كردنشون. تمام نوشته‏هاي طره و ياس سفيد هم بود تازه!!!! آخ كه اگر بخوام بگم حالا حالاها جا داره. پس ديگه بي‏خيال.‏
جات خالي! نمي‏دوني اين چند وقته تو دانشكده ما چه خبر بوده! بچه‏ها كلي فعال شدن. هر روز كه مي‏ريم خبر دو نفر رو بهمون مي‏دن!! البته خبر عروسي‏ها!! يكي هم از يكي شوكه كننده‏تر! نرگس سيمجور و احسان چيني‏فروشان، راحله و سعيد، از همه مهمتر و هيجان انگيزتر عاطفه و ميثم بودن. زوج پر سر و صداي اين هفته!‏
خلاصه بچه‏ها حسابي افتادن توي كار فرهنگي، بيرون هم نميان!!! ماجراي نرگس و احسان هم خيلي باحال بود. آخه احسان اصلا ايران نيست. تقريبا يك سالي هست كه رفته كانادا. چند سالي هم از ما بزرگتر است. از اون بچه‏هايي كه سرشون تو كار خودشون است و آسته مي‏رن آسته ميان! كار درست هم بود، روبوكاپ و اين حرفها! نرگس هم از بچه‏هاي 78اي است. اونم خيلي آروم است و ...! نمي‏دونم 1 ماه پيش بود يا بيشتر كه ديدم اِاِاِ! احسان اومده ايران. خلاصه يه چند هفته‏اي گذشت ، يه روز ما پلاس بوديم همكف دانشكده، ديديم احسان داره شيريني تعارف مي‏كنه، همه خوردن اما هيچكس نپرسيد ازش كه اين شيريني مال چي بوده! بعد از اين ور و اون ور شنيديم كه اِ! اين شيريني عروسي بوده. اما هيچكس نمي‏دونست عروس كيه. آزاده هم پاشده بود مي‏پريد اين طرف و اون طرف هم خبر و پخش مي‏كرد هم تحقيقات مي‏كرد كه عروس كيه! تو همين گير و دار مي‏ره پيش نرگس (عروس!!) و دوستهاش، مي‏گه بچه‏ها شنيدين احسان چينيف عروسي كرده؟ فقط نفهميديم عروس كي هست! نرگس هم با خونسردي مي‏گه من!! حتما خودت به اندازه‏اي قوه تخيلت قوي هست كه بتوني قيافه آزاده رو در اون لحظه تصور كني. ‏
الان رفتم شام بخورم، زدم يه بشقاب خيلي قديمي مورد علاقه مامانم رو شكستم! البته خودم خيلي بيشتر دوستش داشتم! وجدان درد گرفتم.‏
راستي اين چند وقته خيلي التماس دعا داريم خدمتتون! جون من دعا كن اين پايان ترم‏ها رو مثل آدم بشينم بخونم و خوب بدم. ميان‏ترم‏ها رو كه شاهكار زدم. يكي از يكي قشنگ‏تر و درخشان‏تر! آخرين نمره‏اي هم كه گرفتم، همين دوشنبه بود. نمره پايگاه داده. اين همون درسي است كه استادش رو از شهيد بهشتي آوردن! يه استاد پير و خفن! نمي‏تونم تمام اتفاقات مربوط به دادن نمره رو اينجا بنويسم، چون ديگه خيلي اشكم در مياد! فقط بگم كه اين استاد محترم نمره شاهكار من را سر كلاس جار زد، كلي هم تيكه بارم كرد. اشكم داشت در ميومد هرچند اون موقع خودم بيشتر از همه خنديدم اما آبروم كه رفت. آخه اون روز كلاس از هميشه شلوغ‏تر بود، علاوه بر كسايي كه هيچوقت سر كلاس نيستن و اون روز اومده‏بودن، يه سري هم از بچه‏هايي كه اصلا اين درس رو ندارن اومده‏بودن تماشا! البته من ناراحت نمره نيستم!‏ يعني منظورم اينه كه خودم رو سرزنش نمي‏كنم! آخه اين همون امتحاني بود كه از بيمارستان رفتم دانشگاه امتحان دادم. تازه به نسبت حال و روزي كه داشتم خيلي هم خوب شدم. نمره كمتر از من هم زياد بود، مخصوصا يه سري كه هم خيلي ادعاشون مي‏شد هم سالم بودن! فقط غصه من براي اينه كه به ناحق آبروم رفت و ضايع شدم!اَه! اصلا بي‏خيال بابا! كي گفته من اونجا آبرو دارم كه بخواد بره؟‏
راستي شايد به زودي ...!‏
مريم

٭