٭

٭

٭

سلام

٭

٭

-تو خيالاتی به سر داری که من ازشان بی‌خبرم...
اما جواب مرا نداد. بم گفت: -می‌دانی؟ فردا سالِ به زمين آمدنِ من است.
بعد پس از لحظه‌ای سکوت دوباره گفت: -همين نزديکی‌ها پايين آمدم.
. . .
امشب درست می‌شود يک سال و اخترَکَم درست بالای همان نقطه‌ای می‌رسد که پارسال به زمين آمدم.
-کوچولوئک، اين قضيه‌ی مار و ميعاد و ستاره يک خواب آشفته بيش‌تر نيست. مگر نه؟
به سوال من جوابی نداد اما گفت: -چيزی که مهم است با چشمِ سَر ديده نمی‌شود.
-مسلم است.
-در مورد گل هم همين‌طور است: اگر گلی را دوست داشته باشی که تو يک ستاره‌ی ديگر است، شب تماشای آسمان چه لطفی پيدا می‌کند: همه‌ی ستاره‌ها غرق گل می‌شوند!
. . .
می‌دانی؟... گلم را می‌گويم... آخر من مسئولشم. تازه چه قدر هم لطيف است و چه قدر هم ساده و بی‌شيله‌پيله. برای آن که جلو همه‌ی عالم از خودش دفاع کند همه‌اش چی دارد مگر؟ چهارتا خار پِرپِرَک!
***
منم سال به زمين اومدنم نزديکه! فقط چند روز ديگه مونده. درست اول آذر بود.
اول آذر 1383. ساعت 11. بعد از ميان ترم رياضي مهندسي. کتابخونه مرکزي. طبقه دوم.
درست همونجا و همون موقع بود زمين اومدنم!
حالا اخترکم را مي خوام. گلم را مي خوام.
هيچ ماري پيدا نمي شه که منو نيش بزنه تا برگردم؟
چقدر اين روزها دلم هواييه!
مريم

٭

٭

۱.

پاییز که آمد.

کم کم هوا سرد شد.

باد پیچید در کوچه ها.

برگ ها ریخت روی سنگ فرش خیابان.

وامروز

باران هم آمد...

تنها تو ماندی در انتهای آن کوچه خلوت٬

و انتظار می کشی که قناری کوچکت سر از تخم بدر کند.

۲.

و من در این سو

انتظار می کشم

که یک لحظه خط نگاهت را بگردانی و امتداد دهی تا من٬

و ببینی که پرنده چه ناباورانه بلوغ یافته است.

آنگاه باور کنی که روبروی تو

جز پوسته آهکی سفید رنگ کوچکی باقی نیست.


مريم

٭

٭

٭

تلخي نکند شيرين ذقنم
خالي نکند از مي دهنم ...

يه عالمه برات نوشتم. يادته يه بار چه دلخوري اي بار اومد که چرا چيزهايي که نوشتم، همونايي نبوده که بايد مي نوشتم؟!!
حالا همه نوشته هام هموني هستن که بايد باشن! خيلي بد توضيح دادم، نه؟!
يه عالمه نوشته هست که همه اش مال توئه! هروقت خواستي مي توني بخواهيشون!
نوشته ام بيشتر شبيه پرت و پلاهاي يه آدم هذيان گو شد! اما مي دوني که امانت نگه داشتن برام سخته. اين نوشته ها هم مثل امانت مي مونه. بايد به دست صاحبش برسه.
راستي! هيچي!
مريم

٭